Het droogdokkeneiland vormt vandaag een ongeprogrammeerde leegte tussen het historische stadscentrum en de haven. De stad koestert de ambitie deze oude haveninfrastructuur op lange termijn om te vormen tot een volwaardig stedelijk “droogdokkenpark”. Een belangrijke randvoorwaarde daarbij is de integratie van de geplande Sigmadijk die dwars over de site zal lopen.

Het ontwerp is gebaseerd op twee ruimtelijke principes.

Het eerste principe gaat uit van het omvormen van het standaardprofiel van de Sigmadijk tot een brede terrasdijk die geleidelijk afloopt naar de Schelde. Doordat de verschillende terrassen een verschillende hoogteligging hebben, en ieder tijregime gekenmerkt wordt door een andere peilhoogte (eb, vloed, springtij, doodtij, stormtij) ontstaat een interessante differentiatie aan ecologische milieucondities. De binnenzijde van de terrasdijk wordt omgevormd tot een langgerekt gebouw dat publieke voorzieningen herbergt en een gevelbegrenzing vormt voor de droogdokkensite.

Het tweede principe gaat uit van het optimaal benutten van de diverse gebruiksmogelijkheden die samenhangen met de specifieke milieucondities van het Scheldesysteem (eb, vloed, zout, zoet). Daarbij wordt niet enkel gekeken naar de ecologisch potenties van ieder tijregime (schorren en slikken), maar ook naar de potenties voor aquacultuur (mosselen en schelpdierenteelt) en zilte landbouw (lamsoorteelt, zeekraal, zilte graslanden, …).

Op die manier ontstaat een stedelijke “moestuin” dat inspeelt op de specifieke potenties van de site en de betrokkenheid van de stedeling met het park vergroot.

Het droogdokkenpark is ontworpen als een samenhangend raamwerk van lage dijkjes die als geheel de constructieve functie van een robuuste Sigmadijk overnemen, en die tevens als recreatieve ontsluitingsinfrastructuur van het getijdenpark dienen.

De tussenliggende velden kunnen vrij worden aangewend in functie van de gewenste natuur, aquacultuur of landbouwinvulling.